Historia wydziału

„Z dniem 28 listopada 1918 r. rozkazuję utworzyć marynarkę polską, mianując jednocześnie pułkownika marynarki, Bogumiła Nowotnego szefem Sekcji Marynarki przy Ministerstwie Spraw Wojskowych” – tymi słowami Naczelnik Państwa Józef Piłsudski, w rocznicę zwycięstwa pod Oliwą i zaledwie 17 dni po ogłoszeniu niepodległości, stworzył prawną podstawę utworzenia marynarki wojennej. Z dniem 1 stycznia 1922 roku Polska Marynarka Wojenna (PMW) przeszła na tzw. organizację pokojową a jednym z głównych zadań było utworzenie systemu szkoleniowego. Organizacja i rozwój sił morskich w kraju już od początku wymagały stałego zwiększania liczby oficerów – specjalistów morskich. W rezultacie 1 października 1922 roku w Toruniu utworzona została  Oficerska Szkoła Marynarki Wojennej (OSMW). Nowa, składająca się tylko z 1 wydziału szkoła miała realizować od podstaw program kształcenia oficerów pokładowych. W sierpniu 1925 r. po trzech latach poszukiwań odpowiedniego lokum, uczelnię przeniesiono do koszar zajmowanych poprzednio w Toruniu przez Flotyllę Wiślaną (do tzw. Koszar Racławickich). Budynek ten stał się oficjalnie siedzibą pierwszej w Polsce Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej. W dniu 19 października 1928 roku Oficerska Szkoła Marynarki Wojennej zmieniła swoją nazwę na Szkołę Podchorążych Marynarki Wojennej (SPMW).

Koszary Racławickie – siedziba Szkoły Podchorążych Marynarki Wojennej w Toruniu w latach 1925-1938 (gmach mieszkalny – 1937 rok)

13 lipca 1931 r. szef KMW w swoim rozkazie wyznaczył kpt. mar. M. Iwańskiego z Dowództwa Floty w Gdyni  na etatowe stanowisko wykładowcy nauk technicznych (od 1 sierpnia 1931 r). Kpt. mar. M. Iwańskiemu  powierzono opracowa­nie planu i programów kształcenia podchorążych Wydziału Tech­nicznego.  Na podstawie dostępnych dokumentów archiwalnych uznać można kpt. mar. M. Iwańskiego za organizatora i pierwszego kierownika nauk Wydziału Technicznego Szkoły Podchorążych Marynarki Wojennej w Toruniu.  27 lipca 1931 r. przyjęto na Wydział Techniczny SPMW 12 kandydatów. Wydział Techniczny   rozpoczął swoją działalność 1 listopada 1931 r. Uroczysta inauguracja roku szkolnego 1931/1932 połączona z przysięgą wojskową kandydatów do SPMW odbyła się 4 listopada 1931 r., natomiast oficjalnie Wydział Techniczny Szkoły Podchorążych Marynar­ki Wojennej został powołany do życia zarządzeniem szefa Kie­rownictwa Marynarki Wojennej kontradmirała J. Świrskiego z dnia 18 stycznia 1932 r. Kierownikiem nauk Wydziału Technicznego został jego organizator kmdr ppor. inż. Hilary Sipowicz, absolwent Morskiej Szkoły Inżynieryjnej w Kronsztadzie i Wydziału Mechanicznego Instytutu Technologicznego w Petersburgu. Opracowany pod jego kierownictwem program szkolenia wzorowany był na programach Politechniki Warszawskiej i paryskiej Ecole du Genie Maritime. Z upływem lat poziom nauczania SPMW systematycznie wzrastał. Szkoła powszechnie uznawana była za szkołę o charakterze elitarnym. Należy jednak podkreślić, że jej elitaryzm wynikał (oprócz tego, ze była najmniejsza w sensie ilościowym i jednocześnie najtrudniejsza do ukończenia ze wszystkich szkół oficerskich w Polsce) głównie z wiedzy i nabywanych w trakcie szkolenia umiejętności Zadaniem Wydziału Technicznego było kształcenie oficerów-mechaników okrętowych. W toku zajęć programowych podchorążowie mieli otrzymać odpowiednie przygotowanie zarówno w zakresie teorii jak i praktyki, niezbędne do kompetentnego wykonywania obowiązków kierownika działu mechanicznego i elektromechanicznego na okręcie. W latach 1931 – 1939 na Wydział Techniczny przyjęto 42 podchorążych (w 1931 r. – 12, w 1934 r. – 13 i w 1937 r. – 17).

       Warunki lokalowe spowodowały, że 5 września 1938 r. SPMW przeniesiona została do Bydgoszczy do koszar po zlikwidowanej Szkole Podchorążych dla Podoficerów (popularnie zwanych „Smorgonią”). Przeniesienie SPMW do Bydgoszczy sprawiło, że zakończony został Toruński etap wojskowego szkolnictwa morskiego.

Od wiosny 1939 roku podchorążowie rozpoczęli zajęcia praktyczne na okrętach i w warsztatach portowych. Słuchacze Wydziału Technicznego (16 podchorążych) od 16 czerwca 1939 r. zostali zaokrętowani na szkolnym okręcie artyleryjskim „Mazur”. Drugą część praktyki mieli zaplanowaną w Warsztatach Portowych Marynarki Wojennej w Gdyni. W związku z realną groźbą ataku niemieckiego na Polskę, 24 sierpnia 1939 roku szef Kierownictwa Marynarki Wojennej kontradm. Jerzy Świrski zarządził natychmiastowy powrót podchorążych i kandydatów do Bydgoszczy). W dniu 11 września 1939 roku komendant SPMW kmdr Tadeusz Podjazd-Morgenstern otrzymał rozkaz rozwiązania SPMW i skierowania pozostających w jego dyspozycji podchorążych do batalionów morskich organizowanych na bazie Flotylli Rzecznej w Pińsku.
Po wielu latach okazało się, że II wojna światowa pozytywnie zweryfikowała metody kształcenia stosowane w Polskiej Marynarce Wojennej, w której w 1939 r. wszystkie etaty oficerów młodszych i większość komandorów podporuczników zajmowali absolwenci toruńskiej szkoły.
Organizowane od września 1939 r. we Francji i Wielkiej Brytanii Wojsko Polskie i wchodząca w jego skład Polska Marynarka Wojenna wymagały stworzenia sprawnego systemu uzupełniania kadry oficerskiej. System taki stworzono w Wielkiej Brytanii.
Pierwsza w dziejach Polski szkoła morska na obczyźnie zorganizowana została w Plymouth, w brytyjskiej bazie morskiej Devonport na ORP „Gdynia”. Głównym zadaniem odtworzonej w warunkach wojny szkoły było umożliwienie dokończenia szkolenia podchorążym z rozwiązanej 12 września 1939 roku Szkoły Podchorążych Marynarki Wojennej. Poważnym problemem przed którym stanęła komenda Szkoły była pilna potrzeba uruchomienia szkolenia podchorążych w specjalnościach technicznych. Uwzględniając trudności związane z otwarciem Wydziału Technicznego, wynikające przede wszystkim z brakiem kadry dydaktycznej, zdecydowano się na skorzystanie z oferty angielskiej aby przy kształceniu podchorążych w specjalnościach technicznych funkcję Wydziału Technicznego pełnił Royal Naval Engineering Collage w Keyham. W dniu 10 stycznia 1940 roku studia techniczne na Royal Naval Engineering College podjęło 7 podchorążych, a w dniu 1 maja 1942 r. druga 6-cio osobowa grupa podchorążych. Ten system kształcenia kadr oficerskich funkcjonował do jesieni 1943 roku kiedy to drastycznie zmalała ilość kursantów szkolonych w SPMW. Z powodu dużych braków w korpusie oficerów morskich a także ze względu na konieczność szybkiego obsadzania stanowisk oficerskich na okrętach przekazywanych KMW w ramach dzierżawy przez Royal Navy, powstała konieczność przeprowadzenia zmian w systemie szkolenia oficerów, sprowadzająca się przede wszystkim do skrócenia okresu szkolenia. Szef KMW 17 września 1943 roku powołał 3 wydziałową Szkołę Podchorążych Rezerwy Marynarki Wojennej (SPRMW), która funkcjonowała równolegle i na bazie SPMW. 1 września 1943 roku szkoła przeniesiona została do Obozu Szkolnego MW w Bickleigh (Devonshire). W lipcu 1944 roku w SPMW (SPRMW) uruchomiono nowy kurs podchorążych liczący 43 osoby (w tym 13 na Wydziale technicznym, którzy kształcili się na Politechnice Londyńskiej). W grudniu 1944 roku szkołę przeniesiono z Bickleigh do nowo utworzonego Obozu Marynarki Wojennej ORP „Bałtyk” w Okehampton.
Po zakończeniu działań wojennych SPRMW kontynuowała szkolenie. W 1945 roku podjęła również swoją działalność SPMW. Naukę w szkole kontynuowało wówczas 34 podchorążych rezerwy (w tym 9 na Wydziale Technicznym). Dopiero wskutek rozwiązania PMW w Wielkiej Brytanii z dniem 1 stycznia 1946 roku SPMW i SPRMW zakończyły swoją działalność. Pierwsza promocja w SPRMW odbyła się 5 stycznia 1945 roku (na Wydziale Technicznym było promowanych 5 osób). Szkolenie drugiej grupy podchorążych rezerwy zakończono w kwietniu 1946 roku a ich promocja odbyła się 3 maja 1946 roku (na Wydziale Technicznym promowana była 1 osoba).
W lipcu 1945 r. podjęto działania zmierzające do utworzenia w kraju Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej (OSMW). Projekt powołania szkoły łącznie z jej strukturą , zasadami naboru kandydatów i programami szkolenia został opracowany w Sztabie Głównym Marynarki Wojennej w drugiej połowie 1945 r. pod kierownictwem kmdr. dypl. Adama Mohuczego, którego z dniem 20 lipca 1945 r, mianowano na stanowisko zastępcy komendanta szkoły i dyrektora nauk. Do 29 października 1945 r. opracowano założenia organizacyjne, etatowe, budżetowe i programowe mającej powstać uczelni. Wykaz przedmiotów przygotowano na pierwsze trzy lata, określono również warunki, jakie mieli spełniać zgłaszający się kandydaci. Nowo tworzona szkoła zbliżona była do zasad funkcjonowania przedwojennej Szkoły Podchorążych Marynarki Wojennej. Projekt został ostatecznie zatwierdzony w styczniu 1946 r. Szkoła została sformowana w lutym 1946 roku i funkcjonowała do stycznia 1959 r. Jej zadaniem miało być kształcenie kandydatów na oficerów specjalistów morskich.
18 stycznia 1946 naczelny dowódca ludowego Wojska Polskiego marsz. Polski Michał Rola-Żymierski polecił utworzyć wojskową szkołę morską. Wykonując polecenie Szefa Sztabu Generalnego, pełniący obowiązki Dowódca Marynarki Wojennej kmdr dypl. Adam Mohuczy wydał 1 lutego 1946 rozkaz o sformowaniu w Gdyni Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej. Szkoła zorganizowana została na Oksywiu w przedwojennych koszarach Polskiej Marynarki Wojennej (zbudowanych w latach 1924-1928) ale do 1947 roku czasowo znajdowała się w budynku po byłym Szpitalu Marynarki Wojennej również zlokalizowanym na Oksywiu, w którym obecnie znajduje się Specjalistyczna Przychodnia Lekarska MW. Budynek koszar był nie tylko w znacznej części zniszczony ale również nie przystosowany do szkolenia przyszłych oficerów PMW. Prace remontowe trwały aż do rozpoczęcia nauki pierwszego rocznika.

Nauka kolejnego pierwszego rocznika rozpoczęła się dopiero w lipcu 1947 r. Ze 176 kandydatów przyjętych zostało jedynie 75, których podzielono na kierunek pokładowy i techniczny. Dla przyszłych mechaników przewidywano tylko specjalność silnikową. Dopiero dla roczników 1949 i 1950 wprowadzono podział na specjalność silnikową i parową , a w 1951 na elektryczną.
W 1949 roku ukształtowała się ostatecznie dwuwydziałowa struktura OSMW, w której zaakcentowano pewną samodzielność Wydziałów: Pokładowego (poprzednio Morskiego) i Technicznego. W dniu 8 października 1950 r. odbyła się pierwsza promocja 26 absolwentów (kursantów) Wydziału Technicznego OSMW, spośród których wielu w późniejszym okresie zajmowało odpowiedzialne stanowiska w Marynarce Wojennej. Lata 1946-50 to okres kształtowania się struktury organizacyjnej wydziału, początkowo bez podziału na jednostki dydaktyczne. Do wykładów, obok nielicznej grupy etatowych oficerów wydziału angażowani byli również ofice¬rowie specjaliści z floty i ówczesnego Szefostwa Tyłów oraz Politechniki Gdańskiej. W latach 1946-1955 zbudowano oraz wyposażono w szkole 40 gabinetów i laboratoriów a wszystkie katedry miały odpowiednie pomoce naukowe, które zapewniały realizację procesu szkolenia podchorążych. Baza ta stwarzała także korzystne warunki do przekształcenia OSMW w szkołę typu wyższego. Nastąpiło to ostatecznie 11 czerwca 1955 r. uchwałą Rady Ministrów nr 439/55 powołującą Wyższą Szkołę Marynarki Wojennej na prawach akademii wojskowej, która rok później (07.10.1956) otrzymała imię Bohaterów Westerplatte. Proces przekształcania OSMW w uczelnię wyższą o statusie akademii wojskowej trwał etapami aż do roku 1958. Spowodowane to było głównie potrzebą zapewnienia nowej uczelni odpowiednio przygotowanej kadry do pracy dydaktycznej w szkole wyższej, ale także aspektami społecznymi i militarnymi. Opracowane w ciągu 1955 r. plany i programy szkolenia na Wydziale (fakultecie) Technicznym po uzyskaniu pozytywnych opinii rad Wydziału Budowy Okrętów i Wydziału Elektrycznego Politechniki Gdańskiej pozwoliły na wprowadzenie przez Ministra Obrony Narodowej na Fakultecie Technicznym zarządzeniem z dnia 27.12. 1955 r. jednolitych studiów magisterskich z ważnością od dnia 1.10.1955 r. Zatem już pierwszy rocznik podchorążych, który zaczął 1 semestr według planów i programów studiów inżynierskich przeszedł od 2 semestru na studia magisterskie. Zgodnie ze zmienioną sytuacją WSMW została upoważniona do nadawania absolwentom Wydziału (Fakultetu) Technicznego tytułu zawodowego magistra inżyniera odpowiedniej specjalności.
W 1957 roku w WSMW przeprowadzono kolejne zmiany organizacyjne. Zniesiono podział na fakultety, a na ich miejsce utworzono dwa wydziały: pokładowy i techniczny. Komendantem Wydziału Technicznego mianowano kmdra ppor. mgr. inż. Władysława Czyża.
W latach 1956-58 miały miejsce w Polsce redukcje sił zbrojnych. W nowej sytuacji zaszła potrzeba skrócenia okresu studiów w WSMW, zwłaszcza na Wydziale (Fakultecie) Technicznym. Wyjście z sytuacji ułatwiła uchwalona w dniu 12.02.1960 r, ustawa o akademiach wojskowych, która zaliczała WSMW do rzędu akademii wojskowych, a która jednocześnie dopuszczała prowadzenie studiów dwustopniowych, jak i równolegle studiów inżynierskich i magisterskich. Na wniosek Dowództwa Marynarki Wojennej Minister Obrony Narodowej na podstawie powyższej ustawy wprowadził w WSMW studia dwustopniowe.

    W 1967 roku w WSMW dokonano kolejnych zmian systemu nauczania podchorążych. Ich podstawą stała się znowelizowana w 1965 roku ustawa o wyższym szkolnictwie wojskowym. Od roku 1967/1968 na wydziale wprowadzone  zostały jednolite programy studiów inżynierskich I stopnia. Dla kierunku  mechanicznego czas nauki wynosił 4 lata i 2 miesiące, a dla kierunku elektrycznego 4 lata i 8 miesięcy. Absolwenci  otrzymywali tytuł zawodowy inżyniera.

      Jakościowy przełom w działalności WSMW nastąpił po 1972 roku, kiedy to ustalono główne kierunki badań naukowych, skorelowano strukturę organizacyjną i dokonano koncentracji w uczelni całego potencjału badawczego Marynarki Wojennej. Pozwoliło to powołać początkowo nieetatowe, a następnie etatowe instytuty uczelniane, specjalizujące się w interesujących siły morskie działaniach. Zintegrowana w ten sposób działalność naukowo-badawcza uczelni umożliwiła lepsze wykorzystanie aparatury badawczej, bardziej elastyczne niż dotychczas organizowanie interdyscyplinarnych zespołów badawczych do rozwiązywania kompleksowych badań naukowych. Nowa struktura organizacyjna spowodowała, że WSMW stała się obok jednostki dydaktyczno-wychowawczej również jednostką naukowo-badawczą, pełniącą jednocześnie funkcje instytutu branżowego Marynarki Wojennej. Korzystne tendencje i osiągnięcia lat 70. kadry WSMW w rozwoju morskiej myśli wojskowej, uległy częściowemu zahamowaniu i obniżeniu na początku lat 80. z powodu sytuacji społeczno-politycznej i regresu gospodarczego kraju oraz osłabieniu funkcji nauki. Pomimo trudności oksywska uczelnia zachowała wszystkie z przyjętych kierunków specjalizacji oraz zespoły naukowe, jednak ich zdolność wykonawcza spadła o połowę.

      W maju 1972 roku nastąpiła zmiana struktury Wydziału Technicznego na strukturę katedralną (Katedra Mechaniki i Podstaw Konstrukcji Maszyn, Katedra Technologii i Eksploatacji Okrętów, Katedra Napędów Okrętowych, Katedra Elektrotechniki Okrętowej, Katedra Elektroniki i Automatyki).

      W latach 1975/1976 ze względu na dynamiczny rozwój techniki okrętowej i wzrost zapotrzebowania na oficerów będących wysokiej klasy  specjalistami, wprowadzono jednolite magisterskie studia wyższe na wszystkich kierunkach kształcenia WSMW. W roku 1974 i 1976 w strukturze Wydziału pojawiają się nieetatowe samodzielne instytuty (Instytut Technicznej Eksploatacji Okrę­tów i Instytut Podstaw Budowy Maszyn Okrętowych). W 1976 roku Wydział Techniczny przemianowany został na Wydział Mechaniczno-Elektryczny. W tym samym roku  Wydział rezygnuje na kierunku  mechanicznym z dwóch odrębnych specjalności: technicznej  eksploatacji okrętów z siłownią parową i technicznej eksploatacji okrętów z siłownią spalinową. Studia techniczne trwały odtąd 4,5  roku, a absolwenci otrzymywali dyplomy magistrów inżynierów  określonej specjalności. Znacznie wydłużony został czas nauki z  4880 godzin do 7115 godzin. Odbyło się to kosztem czasu przeznaczonego na praktyki okrętowe – skrócono je z 38,5 tygodnia do 27 tygodni co budziło zaniepokojenie dowódców okrętów ponieważ taki profil kształcenia spowodował, że podchorążowie zdobywali zbyt dużo wiedzy teoretycznej a za mało praktycznej.

        W latach 1976-1979 na Wydziale  zostały zorganizowane studia doktoranckie. Na studia zostali skierowani oficerowie, będący głównie asystentami w katedrach wydziałowych (kadra naukowo-dydaktyczna wydziału). W 1980 roku opracowane zostały plany i programy studiów magisterskich (II stopnia) dla kierunku mechanicznego w specjalności budowa okrętów wojennych (studia ukończyło 10 słuchaczy).

       Nowa struktura uczelni przetrwała do 1983 roku. W tym czasie nastąpił szybki rozwój kwalifikacji zawodowych i naukowych kadry oraz pracowników cywilnych. Rozwinięte zostały również liczne badania naukowe na rzecz obronności i gospodarki morskiej. 

        W latach 80. Wydział Mechaniczno-Elektryczny szkolił podchorążych nie tylko na potrzeby polskich sił morskich ale także słuchaczy z Libii i Wietnamu. W latach 1979 – 1981 na wydziale studia realizowali słuchacze libijscy (45 na kierunku mechanicznym i 60 na kierunku elektrycznym). W latach 1980- 1985 na WM-E rozpoczęła studia pierwszą grupa słuchaczy wietnamskich (10. na kierunku mechanicznym i 5. na kieru­nku elektrycznym) a w latach 1986-1991 druga grupa słuchaczy wietnamskich (9. na kierunku mechanicznym i 10. na kierunku elektrycznym). 

     W 1986 roku nastąpiła kolejna nowelizacja planów i programów studiów.  Okres studiów został ponownie wydłużony do prawie 5 lat.  Nowością było wprowadzenie zajęć kompleksowych, które polegały na komasowaniu godzin na zajęcia projektowe i laboratoryjne tak aby w określonym terminie mo­gły się odbywać nawet całodzienne zajęcia z jednego przedmiotu.

      W roku 1987 Wydział Mechaniczno-Elektryczny uzyskał uprawnienia do nadawania stopnia doktora nauk technicznych w zakresie budowy i eksploatacji maszyn.

      17 lipca 1987 Sejm PRL uchwalił Ustawę o przekształceniu Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej w Akademię Marynarki Wojennej (AMW). Utworzenie Akademii Marynarki Wojennej ujednoliciło nazwę ze statusem uczelni. Początkowo przejęła ona strukturę i system kształcenia swojej poprzedniczki.

     W 1998 r. wprowadzone zostały studia niestacjonarne pierwszego stopnia w systemie zaocznym na kierunku mechanika i budowa maszyn w specjalnościach eksploatacja siłowni okrętowych oraz eksploatacja urządzeń elektrycznych.

      28 czerwca 1999 r. – po raz pierwszy w historii Uczelni na egzaminach wstępnych  pojawiły się kobiety. Odtąd co roku kilka kobiet rozpoczyna morską edukację.

      Ważnymi wydarzeniami w życiu społeczności wydziału było nadawanie (po raz pierwszy uchwałą Rady Naukowej AMW z 17 września 1990 roku) doktora honoris causa profesorom bardzo silnie związanym z działalnością naukowo-badawczą WME:

– prof. zw. dr hab. inż. Lechowi Kobylińskiemu (1990),

– prof. zw. dr hab. inż. Bolesławowi Mazurkiewiczowi (1997),

– prof. zw. dr hab. inż. Władysławowi Wojnowskiemu (2000),

– prof. zw. dr hab. inż. Jerzemu Doerfferowi (2002).

      W 2003 roku przeprowadzona została kolejna restrukturyzacja Wydziału, który zachowując swoją dotychczasową nazwę, przekształcił swoją strukturę składającą się z czterech instytutów wydziałowych, katedry matematyki oraz zakładu fizyki w strukturę składającą się z dwóch instytutów wydziałowych (Instytut Konstrukcji i Eksploatacji Okrętów i Instytut Podstaw Techniki) oraz Katedry Matematyki i Fizyki.

       Rozpoczęte w 1996 r. w AMW studia dla osób cywilnych, to nowy rozdział w historii uczelni, który nie tylko zdołał otworzyć ją dla cywili ale pozwolił usytuować AMW w gronie znanych i poszukiwanych uczelni polskich. Na Wydziale Mechaniczno-Elektrycznym studenci cywilni rozpoczęli studia w 2006 na kierunku: Budowa i Eksploatacja Maszyn,  2008   roku na kierunkach Automatyka i Robotyka oraz Informatyka i 2010 roku na kierunku Mechatronika.

       Objęcie uczelni wojskowych ustawą „Prawo o szkolnictwie wyższym” spowodowało, że w Akademii Marynarki Wojennej od 2005 roku prowadzone były intensywne prace mające na celu jak najszybsze dostosowanie się do jej wymogów. Począwszy od roku akademickiego 2006/2007, zgodnie z konwencją bolońską, wdrożony został system dwustopniowego kształcenia studentów cywilnych, a od roku akademickiego 2007/2008 również studentów wojskowych. Nowe programy studiów dwustopniowych, realizowanych w systemie stacjonarnym i niestacjonarnym, uwzględniały wszystkie wymagania programowe i godzinowe określone w standardach nauczania na kierunku mechanika i budowa maszyn, a także standardowe wymagania w zakresie wyszkolenia załóg statków morskich ujętych w konwencji STCW, natomiast w przypadku studiów wojskowych – również stosowne rozporządzenia Ministerstwa Obrony Narodowej. W skład aktualnej struktury Wydziału wchodzą: Instytut Budowy i Eksploatacji Okrętu, Instytut Elektrotechniki i Automatyki Okrętowej, Katedra Matematyki i Fizyki, Katedra Technologii Prac Podwodnych.

1931 – 1932 kpt. mar. inż. Mieczysław Iwański
1932 – 1939 kmdr ppor. inż. Hilary Sipowicz
1939 – 1939 kmdr ppor. inż. Tadeusz Kotik
1955 – 1969 kmdr doc. mgr inż. Władysław Czyż
1969 – 1983 kmdr prof. dr inż. Władysław Wojnowski
1986 – 1991 kmdr prof. dr inż. Konstanty Cudny
1991 – 1994 kmdr dr hab. inż. Zygmunt Kitowski prof. AMW
1994 – 2003 kmdr prof. dr hab. inż. Adam Charchalis
2003 – 2006 kmdr prof. dr hab. inż. Leszek Piaseczny
2006 – 2008 kmdr dr hab. inż. Zbigniew Korczewski prof. AMW
2008 – 2010 kmdr dr hab. inż. Jerzy Garus prof. AMW
2010 – 2012 kmdr dr hab. inż. Andrzej Grządziela prof. AMW
2012 – 2019 dr hab. inż. Bogdan Żak prof. AMW
2019 – kmdr dr hab. inż. Grzegorz Grzeczka prof. AMW